Paniek in de auto.
Ik was zo’n zeven maanden zwanger. Naarmate de uitgerekende datum dichterbij kwam, was het de bedoeling dat alles voor de bevalling in orde gemaakt zou worden. Maar er kwam niets meer uit mijn handen. Als ik keek naar de kleertjes die in de kast moesten of naar het witte beddengoed voor het wiegje, dan bevroor ik compleet en voelde me ziek, tot niets in staat. De druppel was dat ik op een avond alleen in de auto zat op de snelweg. Ik werd enorm emotioneel en begon te huilen. Zo goed en zo kwaad als het ging, reed ik naar huis. Ik kende PMA al en wist dat ik een sessie nodig had.
Tijdens de sessie
In de sessie vroeg Geke mij te vertellen over de momenten waarop ik me zo beroerd voelde: het gevoel van bevroren zijn, het ziek voelen, het huilen. Ik realiseerde me dat die gevoelens steeds ontstonden na het zien van specifieke details; de kleine, witte luiers, het witte beddengoed en in de auto op de snelweg het geluid van de motor en het donkergrijs van het dashboard.
Sprong naar het verleden
Dan maak ik een sprong naar meer dan een jaar geleden. Mijn man en ik vinden ons tweede kind Jort van 3 weken schijnbaar levenloos. Hij ligt stil, met een blauw aangelopen gezichtje en gesloten ogen in de witte box. Het volgende moment zit ik achter in de auto. We rijden achter de ambulance waarin Jort naar het ziekenhuis wordt gebracht. Ik zie de ambulance, die veel harder rijdt dan wij kunnen, in de verte verdwijnen, met mijn kind erin. Ik zit weer in de auto en zie de donkergrijze bekleding, hoor de motor van de auto. Op de grond naast mijn voeten staat een tas met kleertjes en ik zie een deel van een wit rompertje. Ik ben verstijfd, voel enorme druk in mijn hoofd en op mijn schouders. Als mijn telefoon gaat en ik zie het nummer van het ziekenhuis vraag ik mij angstig af welke boodschap ik te horen krijg… Gelukkig stelt de stem aan de telefoon me gerust: Jort wordt naar een andere afdeling gebracht en daar kunnen wij zo ook naar toe gaan.
Geke loodst mij door de herbeleving heen en ik zie de overeenkomsten in de herbeleving en het moment in de auto, waar de paniek toesloeg: het grijs van het dashboard evenals het grijs van de stoelbekleding, de witte strepen op de weg en het wit van de kleertjes evenals het wit van de box, het geluid van de motor… met daarbij het zelfde gevoel in mijn lijf. En dan? Voel ik opluchting, een helder hoofd en schouders vrij van druk.
Na de sessie
Diezelfde middag word ik productief en kan ik weer in actie komen. Ik waste de babykleeertjes en de wiegbekleding. En nog belangrijker: ik zie de komst van ons derde kindje met vertrouwen tegemoet!
O, ja: onze zoon is nu een geweldig, eigenwijs en ondernemend kind waar we dol op zijn 🙂
